Hey, mijn naam is Gerard. Samen met mn vrouw en kinderen woon ik in een klein dorpje in Noord Holland. De naam van het dorpje is Sint Maartenszee. Een paar jaar geleden zijn we er samen naartoe verhuisd om het drukke leven in de stad uit de weg te gaan. Hiervoor woonden we namelijk in Amsterdam. Oorspronkelijk kom ik ook uit een klein dorpje, dus ik was blij toen mijn vrouw na een drukke dag op haar werk voorstelde om de stad achter ons te laten. Amsterdam is een geweldige stad om in te wonen, maar sinds de geboorte van onze tweeling leek het steeds minder bij ons te passen. We verhuisden naar Sint Maartenszee vlak voor de jaarwisseling van 2008 naar 2009. We wilden maar al te graag snel vrienden maken met de lokale bewoners van het dorp. Het is daarom dat we besloten om naar het vreugdevuur op het strand te gaan.

Hout tekort!

Zo gezegd zo gedaan. Op nieuwjaarsavond liepen we rond negen uur s avonds om het vuur te aanschouwen. We hadden besloten om extra vroeg te gaan om met de bewoners van het dorp te kunnen praten. Daar aangekomen was men al druk in de weer met het vuur. Ze tilden pallets van de grote dorpsstraat naar het strand. Als een voorbeeld van hun samenwerking hadden ze een lijn gevormd van mensen die de pallets over hun hoofden naar het strand toe bewogen. We sloten aan in de rij om conversatie te maken. Na een half uur pallets over onze hoofden te hebben getild hoorde ik een oude man iets zeggen. Ik had hem eerder gezien, het was de lokale slager John. John zei tegen een onbekende dame dat er er een probleem was. “Er zijn een stuk minder pallets dan vorig jaar Frida” zei John. “Blijkbaar is er is veel minder gebouwd in onze directe omgeving dan vorig jaar, dat is waar voorheen al onze pallets vandaan kwamen.” Ik overhoorde het gesprek en besloot op John af te stappen die kennelijk over de pallet distributie van het vuur ging. “Wat hoor ik, niet genoeg pallets dit jaar?” zei ik vlot. “Ja, verschrikkelijk!” zei John. “Normaliter steek ik het vuur aan om negen uur, maar nu moeten we wachten tot elf als we middernacht willen halen. Dan heb ik er minimaal nog 20 nodig.” Bedenkelijk kneep ik mijn ogen samen. “Ik kan je misschien wel helpen. Mijn schoonbroer heeft een bouwbedrijf. Hij kan op z’n minst één pallet verzenden!” zei ik. Ik belde hem direct en Sjoerd zei dat hij er wel een stuk of 30 langs kon brengen, hij had niks gepland, ondanks dat het nieuwjaarsavond was. Hij deed vaker niks in de avond, maar nu was ik daar heel blij mee. Triomfantelijk hing ik op en met een grijns van oor tot oor keek ik John aan. “En?” vroeg hij schuchter. “Hij komt er zo 30 brengen!’ zei ik blij. Het feest was gered!